#DIY Challenge Gaul! van Fopke en Geert!
Geert vertelt;
1. Hoe kwam je op het idee om deel te nemen aan de DIY?
Tijdens een bestuursvergadering begin 2021 zagen we in dat door COVID-19 het
trainingsweekend in de Ardennen hem dit jaar weer niet zou gaan worden. Mede
geïnspireerd door jouw eigen Iron Man actie vorig jaar, besloten we om in ieder geval wél
iets te doen. Dat werd een Do It Yourself of Do It Duo Challenge in het weekend van het
trainingskamp. Toen we dat bedacht hadden, vond ik het vanzelfsprekend dat ik zelf ook
in actie zou komen dat weekend.
2. Op welke manier hebben jullie jullie actie voor War Child de wereld in gebracht?
Wat mij geholpen heeft is de Gaul! actiepagina binnen de site van War Child zelf. Zo kon
ik relaties makkelijk en professioneel attenderen op de actie. En waar ik bij vorige acties
echt wel dacht “Ziet mij netwerk mij nu niet alweer aankomen met zo’n bedelactie?”, wist
ik door daar navraag naar te doen dat mensen het juist heel gaaf vinden om actief mee te
doen en zich onderdeel te voelen van een goede doelen actie.
3. Waar keek je tegenop qua fietsen en/of de sponsor actie?
Qua fietsen keek ik op tegen de afstand. En mijn vorige ervaringen met Fopke waren niet
echt super: bij zowel een 100+ rondje Lauwersmeer met z’n 2-en als bij de CCCP editie
2020 heb ik de laatste 1,5 – 2 uur alleen maar naar zijn draaiende ketting en cassette
gekeken. Ik zou me kapot schamen wanneer hij nu weer veel meer kopwerk zou doen.
Qua sponsoring wilde ik mijn vorige War Child actie (2019 verloting, €1.515,=)
overtreffen. Ik vond €2.500,= als streefbedrag wel mooi, maar tegelijk spannend of dat
wel haalbaar zou zijn. Zelf had ik dat nog nooit bijeen gebracht. En Fopke gaf aan dat hij
door zijn Iron Man in oktober 2020 niet binnen een half jaar wéér zijn netwerk all-out
wilde benaderen.
4. Hoe is het uiteindelijk gegaan?
Waar zowel Fopke als ik goed in zijn is ‘Go with the Flow’. Iets bedenken en direct de
wereld in slingeren op LinkedIn, Facebook, e-mail en App groepen. Iedereen die
reageerde hebben we gevraagd om te helpen vanuit hun eigen talent en netwerk. Zo
gaven mensen tips over het creëren van lokale en regionale media aandacht, het vragen
van motor begeleiding bij de tocht en het onderweg regelen van een lunch locatie. Zo
stond de Koffie to Go bus van onze partner wielerclub Spaak uit Groningen klaar in
Usquert. Al die zaken maakten het echt een unieke ervaring. En zorgden ervoor dat het
extra energie gaf voor de uiteindelijk 630 km.
Fietsend had ik het op zaterdag zwaar, je raad het al, bij het stuk langs de Waddenzee. Ik
had door de vrieskou ’s ochtends domweg te weinig gegeten. En kwam dat tegen tussen
de 120 – 180 kilometer: daar heb ik toch weer zitten sterven in het wiel van Fopke. Door
een stop bij de Eemshaven en iets verderop de lunch stop in Usquert kwam ik er gelukkig
weer doorheen en was de laatste 150 km weer prima.
Ondertussen bleef het bedrag dat via de website binnenkwam omhoog gaan. Van bijna
€2.000 op zaterdag de 17e naar €2.470,= bij de finish. Door de live tracker die wij bij ons
hadden heeft iemand die ons zag finishen daar op dat moment €2.500,= van gemaakt!
5. Wat is je het meest bij gebleven?
De samenwerking en verbinding bij het creëren van dit ‘social event’. Het was veel meer
dan ‘die 2 extreme Provincie Groningen & Drenthe rondjes van Fopke en Geert’. Mensen
zijn ons komen aanmoedigen, via onze familie en netwerken stonden we in 4 kranten en
Fopke is nog geïnterviewd door RTV Noord. En de Motor Beveiliging Team Assen.
Belangeloos hebben 2 – 3 motards onze tocht twee dagen lang begeleid. Hierdoor
konden wij door blijven fietsen en zaten onze rugzakken met kleding en proviand niet op
onze rug, maar in de koffer achterop één van de 8 motoren. En wij kregen van hen een
portofoon met live tracker: hierdoor waren wij 100% live te volgen tijdens de hele route.
Bijzonder vond ik ook dat de vader van Fopke, een oud-collega van mij 20 jaar geleden,
ons twee dagen lang met de auto volgde en op bijzondere plekken prachtige foto’s
gemaakt heeft.
Fopke vertelt;
1. Hoe kwam je op het idee om deel te nemen aan de DIY?
Ik moet bekennen dat ik van plan was om de DIY Challenge aan me voorbij te laten gaan.
Eind vorig jaar had ik met mijn 70.3 Ironman mijn netwerk al behoorlijk onder druk gezet
om veel geld op te halen voor WarChild. Het voelde voor mij ‘te vroeg’ om een paar
maanden later wederom om geld te vragen voor een te gekke fiets-actie. Toen jij bij mij
langs kwam, met de vraag of ik met je wilde brainstormen hoe jij voor jouw DIY challenge
zoveel mogelijk geld kon inzamelen, raakte ik zo enthousiast over je plannen dat ik
eigenlijk wel een beetje jaloers werd. Ik zat je wat uit te dagen om er een tweedaagse
van te maken en de grenzen van zowel Groningen als Drenthe te ronden. Ik zag je
gedachten afdwalen en meende een twinkeling in je ogen te zien. Een twinkeling van
spanning, pure angst en vreugde. Je stak je hand uit en zei: “Deal, maar dan gaan we
samen..!” Tja, toen kon ik niet meer terug natuurlijk.
2. Op welke manier hebben jullie jullie actie voor War Child de wereld in gebracht?
Voor deze actie gaan alle credits uit naar Geert. Hij heeft in zijn netwerk gekeken wie ons
support kan leveren. Zo stond Wielercafe Spaak met een koffiebus aan per parcours,
hadden we lunch op de meest fantastische plekken aan het parcours en werden we
630km door minimaal 2 motards van het Motor Begeleidingteam uit Assen begeleid.
Natuurlijk heb ik via Facebook en LinkedIn de nodige aandacht gevraagd voor onze actie
en dat mijn zusje nog even een persbericht heeft uitgestuurd naar mediapartijen in
Noord-Nederland heeft uiteindelijk ook heel veel aandacht opgeleverd.
3.Waar keek je tegenop qua fietsen en/of de sponsor actie?
Tja, wat denk je.. 20h met je jou op pad. Hoe kom ik de tijd door. Nee gekkigheid. Ik was
serieus bang voor de ochtend van de tweede dag. Dat moment dat je zo heel voorzichtig
weer je achterwerk op het zadel laat zakken. En ik was ook wel benieuwd of we de laatste
100km nog een beetje vooruit zouden komen.
4. Hoe is het uiteindelijk gegaan?
Fan-tas-tisch! Iedere Gaulist kent dat gevoel denk ik wel dat je rustig twee-aan-twee rijdt,
piano, piano. Ga je even achter elkaar rijden, trekt de voorste het direct wat meer op
gang. Nu hadden wij bedacht om de beurt 10min kopwerk te doen zodat je ook even uit
de wind kon fietsen. We reden dus eigenlijk altijd achter elkaar.. Pavlov-reactie! Dat, in
combinatie met die motards die voor ons elke kruispunt afzetten, vervolgens weer vol gas
voorblij scheurden om even verderop weer de weg voor ons vrij te maken heeft mij echt
630km lang het gevoel gegeven dat wij samen de kopgroep vormden van een heel grote
koers. Zeker 80% van de tijd heb ik onder in de beugel gehangen en getrapt alsof we de
kopgroep van een grote koers waren. Toen we tussen km 550 en 600, op de eindeloze en
troosteloze Drentse Mondenweg (red. km 550 – 600), met de wind vol op kop, het
gemiddelde tempo nog steeds boven de 33 hielden wist ik het zeker. Wij blijven uit de
greep van het peloton vandaan. Ik heb genoten!
5. Wat is je het meest bijgebleven?
Phoe, je gaat een beetje hallucineren hoor als je twee dagen op de fiets zit af te zien.
Maar als ik er een paar mag optekenen:
– Geert die, daags na onze challenge, alweer heen en weer is gefietst naar Emmen
(100+km), alsof het weekend nog niet genoeg zadelpijn had opgeleverd
– De motards die ons echt fantastisch hebben ge-support met de hele club
– De noorderwind langs de noord-oost grens van Groningen (Ter Apel – Usquert)
– De extra aandacht die we hebben gekregen voor mijn ‘bonus-actie’ om geld in te
zamelen voor een oud-schoolmaatje van me uit Emmen, die MS heeft
– Het commentaar van Michel Wuyts en José de Cauwer
– En mij pa, die keer op keer opdook met zijn fotocamera op de meest bijzondere en
onverwachte plekken om mij en Geert op de gevoelige plaat vast te leggen.
Verslag op youtube: https://www.youtube.com/watch?v=k0CPFuknJB0