Trainung am Möhnesee

Begin april was het jaarlijkse Gaul trainingsweekend. Ditmaal niet in de Ardennen, maar in een voor velen onbekend stukje Duitslands. Een man of 12 – het waren dit jaar alleen mannelijke deelnemers – verzamelde zich op vrijdagmiddag op een verlaten ogend Ferienpark bij het stuwmeer. De accommodatie oogde wat spartaans, maar naarmate er meer mensen arriveerden werd dat steeds minder relevant. De bagage werd gedropt en traditiegetrouw rolden de wielen al direct die middag voor een verkenningsrondje van 70km. Het zonnetje scheen en als jonge veulens gingen we eropuit.

Die avond gingen we uit eten bij de pizzeria om de hoek. Een piepklein Duits gastvrouwtje schrok zich wild toen de boomlange Marius Mulder als eerste het restaurant binnenstapte. Het eten was goed, de sfeer nog beter. Eenmaal thuisgekomen was iedereen verstandig en ging snel slapen want het plan was om heel vroeg te starten de volgende dag. Het zou namelijk vanaf 12.00 uur aanhoudend regenen. 

En dat bleek juist voorspeld. Verdeeld over drie groepen werd er 100 of 150 kilometer gereden en inderdaad begon het vanaf 12.00 uur regenen. Het werd koud, nat maar geweldig. Durk had een prachtige route uitgestippeld die ons regelmatig van de grote baan afleidde naar schijnbaar onontdekte (vaak steile) paadjes. Vol verhalen kwam iedereen weer thuis. Er werd gekookt, gelachen, gegeten en gedronken. 

Toch was iedereen een beetje beducht voor het slechte weer van dag drie en dus besloten we de bakens te verzetten de laatste rit meer westwaarts te gaan rijden: startend in Kleve en dan naar Nijmegen en met een boogje terug. Een goede beslissing want de volgende dag konden de beenstukken uit, want de lente leek te zijn begonnen!

Veel sneller dan gehoopt waren we weer bij de auto’s. Zoals het wielrenners betaamd werd er op de parkeerplaats omgekleed. We namen afscheid en beloofden elkaar er volgend jaar weer bij te zijn. ‘En we zorgen dat we dan met een grotere groep zijn, met in ieder geval ook wat dames’, voegde iemand eraan toe. Dat lijkt me een goed streven, want de dames hebben we wel gemist. Graag iedereen tot volgend jaar!