We rijden de brug bij Rhenen over. De rivierwal ligt te blinken in de zon, Nederland op z’n mooist. Bizar om te beseffen dat we naar de Grebbelinie kijken, waar zo zwaar is gevochten. Gevochten voor vrijheid. De vrijheid die ons het voorrecht geeft drie dagen lang door Nederland te fietsen. Onder een heerlijke zon. Die zag dat het goed was.
War Child
Maar eerst de frisse start bij het kantoor van War Child. De medewerkers die een dag kantoor voor de boeg hadden zwaaien ons -die een dag zonovergoten fietsen voor de boeg hebben- uit. Zou dat niet andersom moeten zijn?
We navigeren Amsterdam uit langs de wegen die bij vele Gaulisten in het hoofd en benen gegrift zijn van de talloze trainingsritten. De grote stripshow begint. Beenstukken en armstukken vliegen uit in de steeds krachtiger wordende zon. Soepel malen we door het Groene Hart naar de Lek. Alsof de duvel ermee speelt rijdt Geert vlak voordat we die rivier bereiken, jawel, lek. De band wordt echter verwisseld in een tempo waar team Red Bull jaloers op zou zijn.
Lek
De groep van 12, 10 TeamUppers en 2 daggasten heeft er zoveel zin in dat we prompt de bussen met bevoorrading voorbij stiefelen. Vijf kilometer verderop mompelt iemand stilletjes dat we Lekkerkerk, waar we zouden stoppen, al flink achter ons hebben. Enfin, de mobiele telefonie biedt uitkomst, samen met een prachtterras aan de Lek, dat van de voorraad appeltaart wordt ontdaan.
Gezwind stuiven we door langs de Lek. Tot de Jan Blankenbrug, waar het testosteron van enkelen even los wordt gelaten in een ziedende sprint. Dan weer geneutraliseerd door Vianen. Langs de zuidoever van de Lek richting Betuwe. Soepel draait de zwart-gele trein door, tot de brug bij Rhenen.
Amerongen
We vangen het inmiddels bekende lusje over Veenendaal naar de Amerongse Berg aan. De Amerongse Berg zelf is zoals immer strijd. Iets met buitenbladen, tactisch lonken, verkeerd schakelen en melkzuur dat uit de oren spat. Laten we zeggen dat wat op de Amerongse Berg gebeurt, op de Amerongse Berg blijft. Nietwaar Sebastiaan en Ronnie? Tevreden laten we ons zakken naar de gastvrijheid van De Proloog.
Twaalf mensen (Michiel draaide eerder af maar werd vervangen door Marco, de vriend van Mareille, die ons tegemoet kwam) hebben zo’n 190km weggetikt. Uiteraard zijn er nog een paar getallenidioten die een lusje maken om de 200km vol te maken. Het door het twaalftal gereden kilometers staat gelijk aan een rit van Denemarken naar Zaragoza. Dat u het even weet.
Dodenherdenking
Dan de Dodenherdenking. Twee minuten stil in Amerongen. De laagstaande zon verlicht de driekleur die halfstok hangt. De lokale traditie blijkt te zijn dat de stilte wordt in en uitgeluid met een luchtalarm. Typisch. Desalniettemin een mooi eerbetoon aan de mensen die op wat voor manier dan ook het leven hebben gelaten voor de vrijheid. De vrijheid waarvoor wij fietsen.
Relive ‘Gaul! TeamUp Tour Dag 1’