• De Schleck Granfondo

Proloog

Zeven weken geleden. Versuft lig in een ambulance. Wat is er ook al weer gebeurd? Een tegemoetkomend jongetje keek wel achter zich, maar niet voor zich alvorens plotseling af te slaan. En omdat ie met z’n mountainbike achter z’n moeder verscholen zat, kon ik ook niet anticiperen op zijn bruuske manoeuvre. Niet meer te missen. Met racefiets en al ben ik over hem heen gevlogen en ben letterlijk op m’n bek neergekomen.

Floris van Overveld

Cycling is a way of life

Blogs van Floris van Overveld

Het jongetje is gelukkig met een fikse schrik vrijgekomen. Bij mij was de schade iets groter: hersenschudding, snee van bovenlip tot neus, breuk in de bovenkaak, scheve tanden, stukje uit de voortand en wat schaafwonden.

Niet de voorbereiding die ik me wenste op het drieluik Schleck Granfondo, Trois Ballons en TeamUp Tour. De mindset waar mee ik aan de start van de Schleck Granfondo sta is er dan ook een van de rit min of meer ontspannen aanpakken. Mijn conditie is goed maar ik mis een bepaalde scherpte. En ik ben nog niet helemaal zeker op de fiets.

Palet

De Schleck Granfondo (155km door Luxemburg) is een officieel UCI evenement want ook de kwalificatie voor het wereldkampioenschap cyclo. Ik sta niet met dat doel aan de start. Maar het maakt dat het evenement strak georganiseerd is met goede bebording en seingevers op ieder relevant punt. En een start waarbij we in vakken op leeftijd worden ingedeeld. Met iedere categorie z’n eigen kleur. Ik mag bij de donkerblauwen van 45 tot 49.

Het weer is prachtig. Geen straf om een half uurtje op de start te wachten. Ik klets wat met Mark Keijsers. Dan mogen we 3 minuten na de jonkies voor ons op pad. Ik meng me niet in het gedrang, maar bol mee in het peloton en wen langzaam maar zeker weer aan deze microkosmos. Het gaat goed. Enige incident is een camerawagen die ineens rechts van de weg gaat stilstaan. Piepende remmen en geschreeuw. Maar geen erg, het loopt goed af.

Het palet van de kleuren van de leeftijdscategorieën begint zich te mengen. We halen groenen in, oranjen komen van achter over ons heen. De keurige indeling van bij de start is niet meer. Het inhalen van de mindere goden die voor me gestart zijn, begint. De kleppers uit mijn categorie, met daarbij Ello van Gelderen en Mark Keijsers zijn aan de horizon verdwenen.

Babel fish

We krijgen de eerste serieuze klim. Ik pak een snel maar niet al te druistig tempo. Door de leeftijdscategorie-indeling is er weinig patroon in het peloton. Ik haal mensen in, er komen mensen over me heen. Er tekent zich niet meteen een groep af voor mijn tempo. Boven zijn we samen met een plukje renners.

Een man in het rood geeft gas, ik ga mee. Samen rijden we naar een wat grotere groep voor ons. Een lonkende schuilplaats. Het is hard werken, maar we komen er. Hij roept iets tegen me. Ik moet even mijn Babel fish aanzetten (lees de Hitchhiker’s Guide tot he Galaxy als je deze referentie niet snapt) want ik heb geen idee in welke taal hij communiceert. Hij roept het nog een keer. Ah, Engels met een vet Duits accent.
Of we naar de volgende groep springen. Nou, nee dank u. Hij gaat wel. Even later kom ik hem overigens weer tegen. Dus zijn jump was redelijk zinloos.

Moezel

We razen langs de Moezel. Ik help mee de groep wat wakker te schudden, maar dat impliceert meteen een aantal kopbeurten met 40 km/u plus. We rapen wat losse renners op, maar de grote groep een eind voor ons is onbereikbaar. Ik nestel me dan ook maar in de luwte, voor nu even genoeg op kop gewerkt. Zo werken we een prettig aantal vlakke kilometers door de riviervallei af.

Dan linksaf omhoog. Weer klimmen geblazen. Ik ben niet de slechtste van de mensen om me heen. Dat geeft wat moraal. We rapen weer voor ons gestarten op en er vormt zich bovenop een nieuwe groep. Zo snellen we door het Luxemburgse land.

Ergernis

In onze groep twee mensen waar ik de kriebels van krijg. Een man die z’n stuur geen centimeter recht kan houden. Hij snokt en slingert en zeker bergop maakt ie met rare versnellingen drieste bewegingen door de groep. Uit de buurt blijven dus. Alleen, iedere keer weer duikt ie vlak bij mij op, alsof het een magneet is.

Verder een man op een mountainbike. Het gezoem van zijn dikke profielbanden lacht ons op onze lichte carbonfietsjes met dunne bandjes continu uit. Om gek van te worden.

Dan duiken de drie zendmasten van Junglinster weer op. Ah, mooie herinneringen aan wandelreizen met de middelbare school. Denk broeierige tienerliefde, dat soort herinneringen. De ergernis verdwijnt als sneeuw voor de Luxemburgse zon.

Beaufort

We snellen in recordtempo door het immer schone Mullerthal. Dan de overbekende klim naar Beaufort. Goed tempo pakken. Weer ga ik een aantal mensen voorbij. Ik zit inmiddels in de groep met Frank Nijssen van WVA. Hij is vanuit de categorie 55-59 dus behoorlijk naar voren gereden.

In Beaufort is een ravitaillering. Ik ga rekenen. Ik heb een bidon leeg, als ik er hier een vul, ben ik tot het einde voorzien. Ik lig hier vooraan in de groep, dus als ik snel ben, kan ik weer aansluiten. En ik weet niet hoe de situatie bij de volgende ravitaillering zal zijn. OK, naar de kant en bidon vullen. Om allerlei anderen heen weer naar de weg. Kak. Mijn groep is een paar honderd meter verder. Achter me: niets. Gegokt en verloren dus.

De weg loopt echter nog lang op en ik weet dat die groep iets minder snel klimt dan ik. Gas erop dus. Dan in de afdaling die ik goed ken dus volle bak erin. Halverwege de afdaling slaan we af op een glooiende weg. Een kilometer of wat rammen en op een klim haal ik de groep weer bij. Deze missie is geslaagd, maar heeft wel wat energie gekost.

Werken

In mijn groep weinig tot geen leeftijdsgenoten. Ik bedenk dat ik wat ga werken voor Frank. Op een lange beklimming bepaal ik het tempo. Dat is een fijn gevoel. Aan de achterkant moeten er een hoop af. Dat is een nog fijner gevoel. We halen weer wat groepen in.

Op de vlakkere stroken gaat het in onze nieuw verworven groep wat gezapig. Ik hoef niet eens echt aan te zetten om de kop over te nemen. Zo dat trekt de boel weer in gang. Nu zijn er ook anderen die meehelpen tempo maken. Dat patroon gaat kilometers zo door.

Gaul!

Dan een Gaul! shirt voor me in de beklimming. Dat moet de voor me gestarte Jorrit Jongbloed zijn. Het is Jorrit. Hij meldt me dat vlak daar voor Mark Touwen zit. Die had ik daar niet meteen verwacht. We sluiten bij Mark aan en er vormt zich een heus tweewagons Gaul! treintje voor WVAer Frank. Mark vindt zijn tweede adem en ramt lekker door.

Zo malen we enkele tientallen kilometers weg. De finish komt dichterbij. In de voorgift van de voorlaatste helling zijn er twee gasten die als dank voor al mijn kopwerk er in het begin een keiharde snok aan geven. Au. Dankzij al mijn kopwerk draait dat mijn benen af. De essentie van het wielrennen etst zich in mijn spieren. Ik zit op een klein gaatje en kan ook niet de kracht hervinden om het dicht te rijden. Het gaatje wordt tergend langzaam maar onmiskenbaar groter. Dan me maar op laten slokken door het groepje achter me.

Finale

De laatste klim dient zich aan. Buitenblad werk. Ik nestel me weer op kop van mijn groep. Het elastiek achter me rekt en rekt en uiteindelijk ben ik alleen. Dat geeft dan weer een boost voor het ego. Bovenop zie ik Frank staan met pech. Hij stapt net weer op. Ik roep dat ie in m’n wiel moet gaan hangen en na een paar honderd meter is ie daar ook.

Samen pakken we de dalende stroken naar de finish in Mondorf-les-Bains, thuishaven van de gebroeders Schleck. Beneden op het vlakke trekt Frank ongenadig hard door. Uit een onvermoed reservoir weet ik ongenadig hard over te nemen. Dat is fijn, dat dit na 155km heuvels nog lukt.

De finish. Met een gemiddelde van 35 km/u. Bij de beste 1/3 van mijn leeftijdscategorie en voor Cadel Evans, Frank en Andy Schleck…… Toch een echte en een minder echte Tourwinnaar verslagen. Maar het meest blij ben ik dat ik dit überhaupt weer kan doen na mijn ambulancerit van zeven weken geleden. Ik voel me weer een beetje wielrenner. Op naar de Trois-Ballons!

Meer recente cycling blogs

Kop over kop voor War Child

Verslag van Manno Bult van de monsterrit Noordpolderzijl-Vaalserberg Het was een beetje taai om na een wat korte nacht om, volgens mijn Garmin, 05:07, op de fiets te stappen om door het slaperige Groningse Hogeland af te dalen naar de stad. De stad waar de vuurzee van Rammstein nog maar zo kort uitgedoofd was dat

Bedankt!

Beste Gaulleden! Op 30 juni kwam Carola langs bij War Child voor de overhandiging van jullie prachtige cheque over het jaar 2022. Wat een fanatisch resultaat hebben jullie samen waar gemaakt. Een bedrag van Euro 18.070! Ongelooflijk mooi, wat zijn wij ontzettend dankbaar en heel erg trots op de mooie vriendschap en partnership die we

Van Noordpolderzijl naar ’t Drielandenpunt

Ooit al eens 400km op een dag willen aantikken? Dít is je kans! Fopke Drijfholt en Geert Kamps zijn op zoek naar maximaal 8 vrouwen/mannen om deze monstertocht op zaterdag 8 juli samen tot een succes te maken. Vanzelfsprekend is er een War Child actie voor aangemaakt. Dus kun je niet meerijden, dan is financiële

Trainung am Möhnesee

Begin april was het jaarlijkse Gaul trainingsweekend. Ditmaal niet in de Ardennen, maar in een voor velen onbekend stukje Duitslands. Een man of 12 – het waren dit jaar alleen mannelijke deelnemers – verzamelde zich op vrijdagmiddag op een verlaten ogend Ferienpark bij het stuwmeer. De accommodatie oogde wat spartaans, maar naarmate er meer mensen

Reacties zijn gesloten.