De voorbereiding
Precies twee maanden na het fietsen van La Marmotte schrijf ik mij in voor de Ironman 70.3 in Barcelona. Een triatlon, dat lijkt mij wel wat. Ik twijfel nog even of ik mij niet meteen moet inschrijven voor de volledige afstand. Hier kom ik snel op terug. Met 0 meter serieuze zwemervaring en het vooruitzicht van een volledige marathon na 184km stel ik deze beslissing nog even uit tot na 19 mei.
Het is nog acht maanden tot de start van mijn eerste triatlon. In de maanden tot Kerst zit ik vooral nog op de fiets. Niet zo intensief meer als in het begin van het seizoen maar ik trap rustig verder. Pas vanaf januari intensiveer ik mijn training als ik mij realiseer dat de startdatum wel heel snel dichterbij komt. Ik besluit om een trainingsschema te maken waarin ik een balans zoek tussen mijn zwem-, fiets- en hardlooptrainingen.
Ik schrijf mij in bij de SwimGym in Amsterdam. Zwemmen voelt voor mij als de grootste uitdaging. Deze angst blijkt terecht. Tijdens de eerste vijf trainingen heb ik geen idee wat ik aan het doen ben. Ik word elke 50 meter aangesproken door de zwemtrainer op mijn techniek. Ondertussen twijfel ik ook aan mijn conditie wanneer mannen en vrouwen van middelbare leeftijd mij aan alle kanten voorbij zwemmen en ik volledig buiten adem, na 200 meter, de kant aan tik. Dit werkt niet echt motiverend. Gelukkig gaat het na een aantal weken steeds beter. Zwemmen is kracht maar vooral souplesse en (ademhalings) techniek.
In maart en april bouw ik mijn trainingsintensiteit verder op. Ik probeer twee keer per week te zwemmen, lopen en te fietsen, waarvan één duurrit van +/- 100km in het weekend.
Drie weken voor mijn vertrek richting Spanje koop ik een wetsuit, trisuit en andere benodigdheden. Al met al blijkt het een flinke investering om deel te nemen aan mijn eerste triatlon in het buitenland. Hier heb ik mij wel een beetje op verkeken. Inschrijving, vlucht, hotel, fietskoffer, trisuit, wetsuit, auto huur, sportvoeding etc. Hopelijk is dit het geld dubbel en dwars waard en is mijn eerste Ironman dan ook niet mijn laatste.
Tri Bosbaan
De halve triatlon van Barcelona komt relatief vroeg in het seizoen en met geen ervaring in deze tak van sport meld ik mij last-minute aan voor de Tri Bosbaan in Amsterdam (één week voor de Ironman). Een sprint van 750 meter zwemmen, 20km fietsen en 5km lopen. Mijn eerste deelname aan een triatlon verloopt verre van soepel. Met een watertemperatuur van net geen 15 graden krijg ik te maken met een ‘cold shock’. Ik stap bij de eerste wissel dan ook duizelig op mijn fiets. Het fietsen zelf gaat goed. Ook de overgang naar het lopen pak ik soepel op. In de eerste kilometer loop ik een gemiddeld tempo van 4.25. Daarna slaat het fysieke ongemak toe. Ik krijg zijsteken en ben genoodzaakt de resterende 4km uit te lopen met een gemiddeld tempo van ruim boven de 5 minuten per kilometer. Al met al ben ik wel blij met deze generale repetitie. Het is toch slim om alvast een beetje gevoel te krijgen bij alle wissels en het zwemmen in open water.
De Tri Bosbaan valt in hetzelfde weekend als de 4de Omloop van de BronnegerBult. Na Middelstum de tweede wielerwedstrijd in mijn ‘carrière’ waar ik mijzelf voor heb aangemeld. Deze omloop besluit ik uiteindelijk aan mij voorbij te laten gaan. Het gevolg een mail van de wedstrijdorganisatie in Drouwen. Zij hebben een voorstel tot boeteoplegging gedaan bij de KNWU vanwege onrechtmatig of niet afmelden.
Deze mail komt als een verrassing. Blijkbaar had ik de KNWU regelementen beter moeten doorlezen. Ik wacht even met reageren om niet in sarcasme te vervallen en mijn ergernissen te ventileren naar de organisatie. 30 euro boete voor een amateur in de sportklasse voor het niet afmelden van een omloop in Drouwen…
Uiteindelijk besluit ik het boetekleed aan te trekken en een mail te sturen aan de organisatie. Hierin doe ik een tegenvoorstel om het boetebedrag naast mijn aankomende triatlonprestatie over te maken aan Warchild. Ik ben immers toch bezig om geld in te zamelen voor het goede doel. De organisatie in Drouwen vind het een mooie suggestie en gaat hiermee akkoord. Ik heb mijn les geleerd. Ook dit jaar had de BronnegerBult ruim 40 afmeldingen op 140 inschrijvingen.
IronMan 70.3 Barcelona
Op donderdag 16 mei vlieg ik dan eindelijk naar Spanje. Vanaf het vliegveld in Barcelona gooi ik mijn fiets in de auto en rijd ik richting Calella. Dit is een klein kustplaatsje op 1 uur rijden. Ik check in met nog een aantal andere atleten in het hotel. Diezelfde dag haal ik mijn startbewijs en zet ik mijn fiets weer in elkaar.
In de dagen die daarop volgen verken ik de omgeving ter voet en op de fiets. Het weer is voor Spaanse begrippen niet geweldig. Bewolkt, af en toe regen en een graad of 17. Ook in Spanje is de zeewatertemperatuur aan de lage kant voor de tijd van het jaar. Met 15 graden is het geen pretje om in te zwemmen. De zee is onrustig (golven 0.8m – 1.1m) en de angst voor het zwemmen komt terug. Als ik dit eerste onderdeel maar overleef.
De dag voor de start lever ik mijn fiets in bij de organisatie. Op een mooi kunstgrasveld aan de Middellandse Zee hangen ruim 2.200 atleten hun fiets in de rekken. Pure bike porno als je hier een rondje loopt over het veld. Naast mijn fiets hang ik in de tent ook mijn rode tas met fietsspullen en blauwe tas met hardloopspullen aan een enorme kapstok. Alles staat geordend op startnummer.
Later die avond schuif ik aan bij de briefing en pasta party. Er zijn nogal wat regels en tips waarvan ik op de hoogte moet zijn. Hoe ziet het parcours eruit? Wat zijn de cut-off times? Waar krijg je een gele, blauwe en rode kaart voor? Waar vind je de penalty box en alle drink- en eetposten? In totaal doen er ruim 2.200 triatleten mee bestaande uit 40 nationaliteiten. Tijdens het eten worden ook de pro atleten voorgesteld. Qua organisatie is het allemaal top geregeld.
Op de dag van de Ironman gaat mijn wekker om kwart over vier in de ochtend. Ik loop naar beneden voor een snel ontbijt. Vervolgens spring ik onder de douche en trek ik mijn trisuit aan. Met mijn zwemspullen onder de arm en opzwepende muziek in mijn oren loop ik over de boulevard richting de start. Overal uit Calella komen triatleten tevoorschijn. Het is nog donker en met 11 graden behoorlijk fris. Eenmaal in de tent trek ik mijn wetsuit aan. Dit is een hele onderneming. Het kost mij minimaal 15 minuten om deze goed aan te trekken maar het zit dan ook als een tweede huid.
Voordat de pro’s worden weggeschoten is er tot 6:50 de mogelijkheid om in te zwemmen. Ik maak hier gebruik van om alvast te wennen aan de watertemperatuur. Inmiddels komt de zon langzaam op boven de Middellandse Zee. Dit is een prachtig gezicht.
Ik zorg voor een goede warming up. Daarna begeef ik mij richting het juist startvak. Ik vind het lastig in te schatten welke tijd ik ga noteren bij het zwemmen. Ik besluit in het startvak met als richttijd 50 minuten te gaan staan. Blijkbaar is dit niet echt ambitieus. De meeste atleten verwachten een sneller tijd te zwemmen. Toch blijf ik staan.
Rond 7:15 loop ik het water in en begin ik aan de 1.9km lange zwemtocht. Het water is koud maar de zee is relatief kalm met een zacht schijnend zonnetje. De eerst 300 meter gaan voorspoedig. Ik probeer rustig in mijn ritme te komen en heb weinig last van andere zwemmers. Dit verandert bij de eerste boei (lees: bocht). Regelmatig krijg ik een voet of arm in mijn gezicht en moet ik mij herpositioneren en oriënteren. Uiteindelijk stap ik na 41 minuten uit het water. De kop is er af en ik ben blij met mijn zwemtijd.
In de transitiezone trek ik snel mijn wetsuit uit. Ik eet een reepje en trek mijn fietsspullen aan. Al met al zit ik binnen 8 minuten op de fiets. De eerste 3km is het file rijden door een bochtig Calella. Nadat we het kustplaatsje achter ons laten schroef ik mijn tempo op het binnenland in. Tijdens het fietsen haal ik veel mensen in. Met 58kg en 1.400 hoogtemeters voel ik mij in mijn element. Tijdens de rit probeer ik goed te blijven eten en drinken. Op zo’n 45 km daal ik vanaf het hoogste punt af terug richting Calella. Het is een vrij technische afdaling met veel scherpe bochten. Vlak voor mij knijpt een man in zijn voorrem. Hij kan de bocht niet meer houden en smakt met een salto op het asfalt. Zijn fiets stuitert de berm in en ik kan hem maar nauwelijks ontwijken. Ik schrik en kijk om. Gelukkig komt er meteen een politieagent op afgerend. Dit ziet er niet goed uit. Ik daal verder af en probeer mijn tempo vast te houden.
Bij het binnen rijden van Calella schreeuwen Hindrik Wester en zijn vriendin Marit mij naar de laatste transitiezone. Ik hang mijn fiets in de rekken na 3 uur en 7 minuten. Inmiddels moet ik wel super nodig plassen. Helaas staan er alleen plasbakken langs het hardloopparcours en niet in de transitiezone.
Ik trek daarom snel mijn hardloopschoenen aan en vervolg mijn weg na 5 minuten transitie. De overgang naar het lopen gaat bijzonder soepel met uitzondering van de druk op mijn blaas. Na de eerste 3 kilometer vind ik een urinoir. Ik trek snel mijn trisuit uit. Het kost mij ongeveer 3 minuten voordat ik mijn weg kan hervatten. Inmiddels word ik flink aangemoedigd door alle toeschouwers langs de kant van de weg.
Het hardloopparcours bestaat uit twee rondjes van 10 kilometer over de boulevard van Calella naar Pineda de Mar. De 21 km zijn zo goed als vlak. Op de eerste 12 kilometer loop ik een gemiddelde snelheid van rond de 4.45 per kilometer. Mijn laatste gelletje ben ik inmiddels verloren op de eerste 100 meter. Hierdoor vergeet ik eigenlijk om goed te eten tijdens het hardlopen. Dit breekt mij na 15km op. Ik kom de man met de hamer tegen. Niet alleen doen mijn benen zeer maar ik heb het mentaal heel zwaar. Pas twee kilometer voor het einde krijg ik wat nieuwe moraal. De finish is in zicht. Samen met een Italiaan steek ik na 1 uur en 43 minuten mijn handen in de lucht. Het is gelukt! Ik heb mijn eerste Ironman gefinisht.
Direct na afloop weet ik een ding zeker. Die hele Ironman komt er niet. Ik voel mij lichamelijk slecht maar mentaal voldaan. Ik probeer nog wat te eten maar mijn maag protesteert. Al met al ben ik heel blij met mijn prestatie. Het is gelukt om te finishen onder de 6 uur. Om precies te zijn in 5 uur en 48 minuten. Dit betekent plaats 902 van de 2.225. Top 40%.
Inmiddels ben ik weer terug in Amsterdam en twijfel ik toch een beetje over het wel of niet doen van een volledige Ironman. Een halve is ook maar een halve ☺. Iets om over na te denken. Ik vond het in ieder geval een onbeschrijfelijke ervaring. Iets wat ik jullie allemaal zou aanraden.
Rik Mulder
Amsterdam