5 dagen na de Marmotte: letterlijk moe maar voldaan
Vrijdagmiddag 13 juli, 25 minuten wachten op treinstation Apeldoorn omdat ik m’n aansluiting gemist heb. De dagelijkse realiteit heeft mij weer ingehaald.
Desondanks heb ik al 5 dagen een glimlach die niet van mijn gezicht te beitelen is. Goud gehaald, goud gehaald, goud gehaald. Niemand op werk heeft er de afgelopen dagen aan kunnen ontsnappen. Ik heb goud gehaald!
Om zondagochtend 7.59 kwam ik over de startlijn en kon ik mijn koude benen opwarmen door met 40km/u mee te glijden in een groep afstormend op de eerste klim van de dag, de Glandon. Deze eerste van 4 HC collen ben ik in een behoudend tempo opgereden en ondertussen de instructie van Jorrit goed gevolgd: ieder uur een reep en een gel eten, en veel drinken. De afdaling rustig genomen, immers deze telt niet mee voor de tijdslimiet.
In de vallei weer verder gaan met eten en drinken, en kijk: daar komt een snelle groep voorbij en ik pik aan in het laatste wiel. Hiermee heb ik een comfortabele TGV gevonden die mij naar de voet van de Telegraph brengt.
Deze lekker lopende klim ga ik soepel omhoog, wetende dat de Galibier nog een zeer lange inspanning gaat vragen. Niet dat ik deze eerder opgefietst ben, maar de parcourskennis van mijn mede Gaulisten heeft me goed voorbereid. De Galibier stelde in dat opzicht niet teleur: lang, lang, lang. Met als uitsmijter geregeld percentages van boven de 10% in de laatste kilometers ben ik flink kapot wanneer ik eenmaal boven m’n bidons sta te vullen.
Gelukkig wacht er een mooie lange afdaling die ik met behulp van m’n Wahoo Elemnt Bolt goed kan inschatten. Het kaartje toont feilloos of de volgende bocht van het type haarspeld is of dat deze op hogere snelheid genomen kan worden. Daarmee kom ik veilig en snel beneden aan in het dal van Bourg d’Oisans en ben ik zo goed mogelijk hersteld voor de slotklim, de 21 bochten van de Alpe d’Huez. Om 15.10 begin ik eraan en ik weet dan al: ik lig op koers voor goud!
De eerste 4 bochten met de steilste stukken kom ik soepel door, maar dan kom ik toch mezelf tegen. De gedachte dat het goud al praktisch binnen is i.c.m. de zware inspanningen en hoge temperaturen breken me op. Focus man, gvd! Niet meer denken aan hoe hoe lekker het zal zijn aan de finish, focus op bereiken van de volgende bocht, en weer door!
Op die manier pep ik mezelf continue op, mede geholpen door de high five van Gaulist Andries in bocht zes, en trek ik mezelf nog eventjes extra binnenstebuiten op de laatste honderden meters. Sprintend op het buitenblad kom ik met een big smile over de meet.
Daar staan Jorrit en Marc mij op te wachten en delen we de verhalen uit de koers. Helaas blijkt fietsmaat Mark een schuiver gemaakt te hebben en heeft hij de wedstrijd niet uit kunnen rijden. Zeer spijtig voor hem, maar gelukkig een valpartij zonder teveel erg. Ello heeft hem opgepikt met de auto.
Bij het ophalen van het certificaat blijkt dat ik het binnen de 8 uur gered heb, vol trots en met tranen in de ogen bel ik mijn vrouw Jopie om het mooie nieuws te delen.
S’avonds genieten we nog van een laatste heerlijke maaltijd samen, zittende op het terras van een restaurant met schitterend uitzicht op de bergen. Onder het genot van een Kwaremont, Pernot en andere versnaperingen delen we de verhalen: Jorrit die een treintje van 40 renners door het dal trok, iemand op een S-Works fiets gespoten in Celeste groen (why?!?), een dappere deelnemer met één been en arm, de indrukwekkende tijden van de winnaars.
Iedereen van onze groep heeft goud gereden en we zijn met recht trots op elkaars prestaties. Een Marmotte week om met heel veel plezier op terug te kijken.
Dank aan ieder die gedoneerd heeft op mijn actie voor WarChild TeamUp, of dat nog van plan is!