Het was een warme zomer, zo’n beetje de warmste die je je maar kon herinneren. Veel goede momenten voor een lekkere training, al is de warmte niet voor iedereen weggelegd om er pittig tegen aan te gaan. Wij zijn fitte mensen, maar er zijn altijd mensen die er beroerder voorstaan. In mijn omgeving een familielid die helaas terminaal ziek was. Zo werd het een lange zomer met veel zorgen voor een zieke schoonmoeder, en uiteindelijk ook een uitvaart. Plus daarna het fatsoenlijk opruimen van wat ze naliet. Dat is wat je gewoon doet natuurlijk en dan denk je er niet bij dat het je voorbereiding voor een cyclo in de weg zit. Veel trainen zat er niet in.
Mijn ambitieuze plan helemaal aan het begin van de zomer was: podium rijden in de Charly Gaul in de categorie 60+. Leek me na de Gran Fondo Fränk Schleck eind mei met een vijfde plek in diezelfde categorie geen overdreven doel. Maar in juli moest het idee dat ik een fatsoenlijke race zou kunnen gaan rijden toch maar laten varen. In de voorbereiding naar de cyclo eind mei had ik veel gereden en dat was te hoog gegrepen voor deze zomer. En in augustus voelde ik erge vermoeidheid. Dus dan maar onbevangen de Charly Gaul in. Gewoon zien waar het schip strandt.
Onbevangen is iets anders dan onbesuisd. Wel rijden met het koppie erbij. Deze editie van de Charly Gaul was mooi. Maar ook best zwaar. Bestond uit twee delen. De eerste 90 à 95 km met vijf langere klimmen (en wat kleintjes ertussen). Daarna deel twee met vooral de kortere klimmetjes.
Omdat we meteen zouden beginnen met een wat langere klim naar Berdorf, besloot ik om wel in te rijden. Dat helpt als je volle bak mee naar boven wil. En dat hielp me zeker, want in de klim kon ik flinke wattages met grote stukken rond de 350Watt wegtrappen. Lekker. Minder lekker: omdat ik was gaan inrijden zat ik een stuk verder naar achteren in het startvak. Na de start kom je dan meer in het gedrang terecht en kun je niet goed profiteren van een groep met snellere mensen.
Die “schade” viel mee: na de klim naar Berdorf en de afdaling naar de rivier ontstond er een aardig grote groep die grotendeels bij elkaar bleef tot de klim die op 30km in Vianden begint, de Saint Nicolas op. Die klim moet je indelen; want aan het begin klimmend en stuiterend over de keitjes is de verleiding groot om er vol in te gaan. Niet doen dus: ik ben gaan pacen rond de 280Watt. Effect: je ziet in het begin van de klim een aantal mensen sneller omhoog gaan. Maar deze klim moet je indelen, gaat gevoelig lang door, en wat verder in de klim kom je mensen weer voorbij. Bovenaan vormde zich een redelijke club, een minder grote groep dan beneden. Vooraan zag ik nog wat andere Gaulisten rijden, zoals Gerben en Marnix. Fijn dacht ik nog. Maar het stuk bovenin, zo’n gedeelte met flinke tegenwind waar je in glooiend terrein met weinig begroeiing op en neer rijdt, was niet zo fijn. Want daar brak de groep in twee delen en ik zat in de verkeerde groep. Terugrijden was er niet meer bij helaas. Met enkele mensen hebben we het nog wel geprobeerd. Maar het effect was dat het groepje er alleen maar kleiner van werd. En oei, dat is niet handig als je nog 100km moet…
Gelukkig: in de afdaling naar Untereisenbach (80km), dat is opnieuw bij rivier de Our, ontstond er weer een klein peletonnetje. Op naar de volgende, de langste en zwaarste klim van de dag, een klein smal weggetje omhoog in Stolzembourg. Je rijdt dan van een andere kant de Saint Nicolas op. Begint redelijk steil. En blijft lang doorlopen met haarspeldbochten (steile binnenkanten in de bochten!) en afwisselend vlakkere en steilere stroken. Lastig ding! En de groep dunde daar opnieuw uit. Bovenaan de grote verrassing: Geert! Hij had op mij gewacht. We hadden de avond ervoor afgesproken dat hij zou helpen. Wat is dat fijn als je samen kunt optrekken. Dat gevoel bleef de rest van de race bij. Heerlijk. En mijn aanpak bleef om continue mijn vermogen te blijven pacen: alle klimmen rond de 280Watt rijden. En Geert, die ging lekker enthousiast op kop sleuren, zeker op de wat vlakkere stukken. Geen moment heb ik het gevoel gehad dat het te zwaar zou kunnen gaan worden. Ja, toen we in de laatste kilometer reden voelde ik een beetje kramp opkomen in mijn bovenbenen. Nou en.
Met Geert samen is de groep na de Saint Nicolas aan gort gereden. Ons groepje werd steeds kleiner. Mensen inhalen. Ook Gaulist Marnix, die nog een behoorlijk stuk mee heeft gereden. Een leuk moment was dat we in de buurt van Consdorf zo’n 35km voor het eind de uiteindelijke nummer 3 van de dames inhaalden. Toevallig bij de start had ik haar even gesproken, want ze was een bekende van andereGaulisten uit omgeving Den Haag. Ik groette haar, maar ze had het geloof ik niet gemakkelijk op dat moment. Maar dan heb je Geert in de groep. Hij had haar aangemoedigd mee te rijden: zijn aanstekelijke enthousiasme zal bij haar effect hebben gehad. Dat zorgde zo voor een tof groepje dat in prettige samenwerking tot het einde samenreed. Uiteindelijke resultaat voor mij: plek 4 in de categorie 60+. Gevoel: tevreden. Had er meer ingezeten: jazeker. Volgend jaar misschien.